Tweet
Koku DNA’sı, Annick Menardo’nun tasarlamış olduğu 98' yılı çıkışlı, bir diğer adıyla nam-ı diğer No:6 parfümünün koku tasarımının mümkün olduğunca korunarak revize edilip güçlendirilmesine dayanan ve modern klasikler arasında yer alan, hafif altta gizli fujer iskeletinin hissedilebileceği ağacımsı baharatlı koku grubunda yer alan bir parfüm.
Açılışı elma ve elmaya meyveli bir derinlik katan sivri olmayan, asiditesi düşük yuvarlak turunçgiller ile temiz, tatlı, aydınlık bir açılışa sahip. Buradaki temiz tatlılıkta, açılışındaki portakal çiçeği dokunuşu ve diplerden gelen vanilyanın rolü yüksek.
Açılışın ardında koku gelişiminde sahnede kendini gösteren başta tarçın olmak üzere karanfil, kakule gibi baharatlar agresyon içermeden yumuşak bir şekilde kokuya karakter katan bir çerçeve çiziyorlar.
Son bölümlerde ise vanilyalı odunsu yumuşak bir kokunun hakimiyetinde bulanıklaşarak zeminden ayrılıyor. Kumarin nüansı da içeren bu baz bölümünde odunsu notalar arasında da sandal burunda en dikkat çekici olanı.
Bence parfümün en takdir edilesi yönü kendisi tatlı sayılabilecek bir parfüm olmasına rağmen baharatları, ana akım diğer bazı parfümlerdeki gibi ciddiyetsiz “sakızımsı bir tatlılık” ile buluşturmaması.
Negatif yönü ise bugüne kadar çok kullanılmış, kendisini çok maruz kalınılmış olunması, açık parfüm satış listelerinde dahi başlarda yer alması ve çıktığı günden itibaren parfüm dünyasında yükselen meyveli, tarçınlı vanilya parfümü trendlerinden kaynaklı çok sayıda benzerlerine rastlanıyor olunması. Bugün dahi bazı genel beğeniye uygun niş parfümlerin içinde Boss Bottled’ın havasını yakalamak mümkün. Mesela ilk aklıma gelen bkz. Parfums de Marly Layton.
Genel olarak ise insanlar bu DNA’yı seviyor, mesela bir kişi bu parfüm için; “bu kadar beni rahatsız etmeyen ve iyi hissettiren başka bir parfüm daha yok…” demişti. Pop olması sebebiyle de bu koku için birisinden, eski erkek arkadaşının kokusu olduğu yönünde yorumlar ile de karşılaşmanız olası...
Benim geç çocukluk dönemimde kullandığım parfümlerden biriydi. Şimdi bakınca fark ediyorum da o dönemde parfüm kültürü olmayan bir ortamda ulaşılabilirlik noktasında kullanabilecek çok daha kötü parfümler varmış… Bu, yazık çocuk hali ile yine çok da kötü bir seçim değilmiş gibi.
Bugün ise benim elimin gideceği, kullanacağım bir parfüm değil; koku estetiği bugün benim estetiğimi taşımıyor. Ama ne zaman koklasam nedense yüzümde bir gülümseme oluşuyor. Bilmiyorum, belki yirmi sene öncesine götürüyor oluşundan kaynaklı olabilir. Anılar…
Yorum