Tweet
Bentley For Men Absolute, Bentley
Üretimi durmuş efsane Gucci Pour Homme’a %97, %95 oranında benziyor dediler, dedik üçün beşin hesabını yapmayalım salın gelsin…
Soba külü, yanmış çıra, kalemtıraş ile yeni açılmış kurşun kalem kokuyor dediler, bu garip bir koku dediler, dedik sarın gelsin…
Parfümü gelir gelmez kokladım, hiç vakit kaybetmeden hemen ve hemen dolabımın en uzak köşesine kaldırdım.
Bir süre kullanmasam da sonra elim kendisine gitmeye başladı. Çünkü; vıcık vıcık vanilyalı, kafalarına göre amberli baz bölümüne sahip parfümlerin kıyafetlerde bıraktığı izlerden sıkıldığımda, daraldığımda üzerlerine bıraktığım Absolute adeta panzehir oldu, ilaç gibi geldi.
İlk zamanlarda elden çıkarsam mı diye düşündüğüm bu parfüme, zaman geçtikçe daha fazla alıştım, sever oldum. Şu ana kadar pek bir benzerini koklamamış olmam da elde tutmamın bir başka nedeni oldu.
Sedir, sandal, ud ağacının tütsü ile buluşması ve bu dumanlı-odunsu kokunun da papirüs ve meşe yosunu ile tavizsiz bir şekilde desteklenip dik bir duruş sergilemesi kokuya büyük, farklı bir karakter kazandırmış. Yanına meyveleri arayan zencefil ve pembe biber baharatlarının kokunun bu yönüyle kullanımını ise sanatsal bulduğumu söylemeliyim. Baharatların verdiği sıcaklığın dumanlı-odunsulara kadar uzanmasıyla açılış ile gövde birbirine güzel bir şekilde bağlanırken, genel olarak buruna biraz ilginç gelse de birlikte kokunun ruhunu uygun, uyumlu bir portre çizdiklerini düşünüyorum…
Teknik anlamda stilize bir tütsü kullanımına sahip çok artistik bir çalışma; özgün bir çizgiye sahip, karakterli, dumanlı-odunsu bir parfüm.
İmgelemi yüksek bu koku, bir süreden sonra Almairac’ın yanına gidip “Üstat senin biraz için kararmış sanki?", "Senin canın bir şeye sıkılmış...” deme isteği uyandırmıyor da değil. Gerçi bu durumda vereceği cevap büyük ihtimalle: “Bu benim tarzım!” olurdu.
Almairac kokuları biraz "Yaptık, oldu!" tarzında, pek polemik kabul etmeyen karakteristik kokular olduğu için yorumu abartmadan biraz geri çekilmek sanki en doğrusu. Çünkü, bu biraz Picasso’ya çizdiği resimleri gösterip “Buraları yamuk çizmişsin” demek gibi bir şey.
Bu durumda söylenecek tek bir söz var, o da:
"Saygılar..."
Üretimi durmuş efsane Gucci Pour Homme’a %97, %95 oranında benziyor dediler, dedik üçün beşin hesabını yapmayalım salın gelsin…
Soba külü, yanmış çıra, kalemtıraş ile yeni açılmış kurşun kalem kokuyor dediler, bu garip bir koku dediler, dedik sarın gelsin…
Parfümü gelir gelmez kokladım, hiç vakit kaybetmeden hemen ve hemen dolabımın en uzak köşesine kaldırdım.
Bir süre kullanmasam da sonra elim kendisine gitmeye başladı. Çünkü; vıcık vıcık vanilyalı, kafalarına göre amberli baz bölümüne sahip parfümlerin kıyafetlerde bıraktığı izlerden sıkıldığımda, daraldığımda üzerlerine bıraktığım Absolute adeta panzehir oldu, ilaç gibi geldi.
İlk zamanlarda elden çıkarsam mı diye düşündüğüm bu parfüme, zaman geçtikçe daha fazla alıştım, sever oldum. Şu ana kadar pek bir benzerini koklamamış olmam da elde tutmamın bir başka nedeni oldu.
Sedir, sandal, ud ağacının tütsü ile buluşması ve bu dumanlı-odunsu kokunun da papirüs ve meşe yosunu ile tavizsiz bir şekilde desteklenip dik bir duruş sergilemesi kokuya büyük, farklı bir karakter kazandırmış. Yanına meyveleri arayan zencefil ve pembe biber baharatlarının kokunun bu yönüyle kullanımını ise sanatsal bulduğumu söylemeliyim. Baharatların verdiği sıcaklığın dumanlı-odunsulara kadar uzanmasıyla açılış ile gövde birbirine güzel bir şekilde bağlanırken, genel olarak buruna biraz ilginç gelse de birlikte kokunun ruhunu uygun, uyumlu bir portre çizdiklerini düşünüyorum…
Teknik anlamda stilize bir tütsü kullanımına sahip çok artistik bir çalışma; özgün bir çizgiye sahip, karakterli, dumanlı-odunsu bir parfüm.
İmgelemi yüksek bu koku, bir süreden sonra Almairac’ın yanına gidip “Üstat senin biraz için kararmış sanki?", "Senin canın bir şeye sıkılmış...” deme isteği uyandırmıyor da değil. Gerçi bu durumda vereceği cevap büyük ihtimalle: “Bu benim tarzım!” olurdu.
Almairac kokuları biraz "Yaptık, oldu!" tarzında, pek polemik kabul etmeyen karakteristik kokular olduğu için yorumu abartmadan biraz geri çekilmek sanki en doğrusu. Çünkü, bu biraz Picasso’ya çizdiği resimleri gösterip “Buraları yamuk çizmişsin” demek gibi bir şey.
Bu durumda söylenecek tek bir söz var, o da:
"Saygılar..."
Yorum